Connecties opbouwen met zorgvragers vergroot de positieve impact van het werk. Dit is een principe dat we vaak allemaal wel begrijpen in de zorg, maar begrijpen en goed toepassen… Daar zit soms nog een kloof tussen. Miranda is werkzaam in de wijkverpleging. Op haar Instagram account Newbienurse deelt zij via creatieve illustraties wat zij dagelijks op het werk meemaakt. Het is de kracht van deze dame om een oprechte connectie op te bouwen met haar cliënten. Omdat wij kennis van zorgprofessionals graag delen met andere zorgprofessionals, hebben we haar geïnterviewd. Leer van de best practices van wijkverpleegkundige Miranda.
Je hoort het steeds vaker: connectie is de key voor het geven van effectieve zorg. Waarom is dit eigenlijk zo belangrijk?
“Ik hoor vaak dat mijn cliënten het zo lastig vinden dat ze dingen niet meer zelf kunnen. Ik kan me dat zo voorstellen! Ik overleg dus graag met iemand waar hij/zij hulp bij wil en wat diegene zelf nog kan en wil. Ik merk dat mensen dat heel prettig vinden. Ik houd het contact het liefst zo gelijkwaardig mogelijk: omdat ik toevallig (bijna) verpleegkundige ben, betekent dat niet dat ik per definitie weet wat goed voor iemand is.”
In de zorg heb je te maken met zoveel verschillende mensen. Hoe ga zorg jij er eigenlijk voor dat je ondanks de verschillende persoonlijkheden en situaties een goede band opbouwt?
“Dat is best een moeilijke vraag. Het is niet iets wat je uit de boeken leert. Het moet sowieso een beetje in je wezen zitten; de interesse in andere mensen. Ik heb het wel verder ontwikkeld door mijn vorige SPH opleiding en mijn werk in de maatschappelijke opvang. Ik ben een enorme fan van de presentiebenadering van Baart. Die wordt veel in de maatschappelijke opvang gebruikt. Het draait daarbij om het openstaan voor iemand, aansluiten op diens belevingswereld, aanwezig zijn en oordeelloos kunnen luisteren. Zeker bij zorgmijders en mensen met bijvoorbeeld dementie is dat zo belangrijk. En ja, op zo’n manier contact maken kost in het begin wat meer tijd. Maar mijn ervaring is dat zo’n tijdsinvestering altijd loont.”
Wat houdt zorgprofessionals tegen om een goede connectie aan te gaan met een cliënt? Wat zorgt ervoor dat de connectie kan mislukken?
“Het eeuwige gevecht met de tijd is denk ik wel een belangrijk knelpunt. Dat is wat ik bij discussies met collega’s regelmatig terug hoor. Vanwege tijdsdruk kun je niet altijd de zorg leveren die je wilt. Nou ben ik daar eigenwijs in: ik neem gewoon de tijd. Die investering betaalt zich later uit, dat blijkt tot nu toe eigenlijk altijd. Alleen wil niet iedereen daar aan. Aan bestaande structuren wordt soms hardnekkig vastgehouden. Je moet best stevig in je schoenen staan om daar tegenin te gaan.”
“Ook bij mij wil de connectie weleens mislukken hoor. Soms past mijn stijl van begeleiden niet bij een cliënt. Of heb je gewoon geen klik met elkaar. Dat kan. Dan doe je gewoon de handelingen die je moet doen en klaar. Als je een leuk contact hebt met je cliënt is dat echter wel een kersje op de taart.”
De intentie om een band op te bouwen, heeft vast gezorgd voor een hoop mooie momenten. Wat zijn de momenten waar je het meest van geniet?
“Ik kan niet goed kiezen. Het zijn kleine dingen waar ik ook over blog als Newbienurse: de mevrouw die niet meer kan praten maar schaterlacht als ik met haar een spelletje overgooien doe, de mevrouw die dolblij haar nieuwe traplift demonstreert, de dochter die haar moeder vlak voor diens overlijden na mijn aanmoediging nog heeft verteld dat het goed is dat ze gaat, de a-praktische cliënt die de douchekop verkeerd om vast pakt en mij vervolgens per ongeluk drijfnat spuit, de cliënt die mij bij het afronden van de zorg een klein handgeschreven briefje toestopt met de boodschap dat ze zo blij met mijn zorg is geweest, het kopje koffie met een stuk zelfgebakken cake dat iemand mij tijdens mijn ochtendroute aanbiedt. Dat soort momenten vind ik hartverwarmend.”
Miranda we vonden het een eer om je kennis over het opbouwen van connecties met cliënten te mogen delen met andere zorgprofessionals. Iedereen is verschillend en werkt in verschillende omgevingen, maar Miranda laat zien dat dit niet zoveel uitmaakt. Het gaat vooral om de intentie om oprecht een connectie aan te willen gaan, om de cliënt als meer dan een medische uitdaging te zien en om mensen proberen te begrijpen. Het zou geweldig zijn als we werken aan een toekomst waar tijdsdruk geen obstakel meer is in het opbouwen van een band, een toekomst waarin we als sector kunnen floreren met een mensgerichte aanpak.